W referacie tym przedstawione zostaną w zarysie życie i niektóre elementy twórczości Warszawskiego Sokratesa, jak nazywano Tadeusza Kotarbińskiego, któremu polska filozofia oraz liczne nauki praktyczne, w tym nauka o organizacji i zarządzaniu, zawdzięczają o wiele więcej niż uświadamiają to sobie, czy chcą przyznać, ich adepci. Filozofia zawdzięcza Kotarbińskiemu unikatowy system jaki - analizując jego filozofię - opatrzyłem nazwą filozofii praktyczności. Polska nauka o organizacji i zarządzaniu (organizacji i kierowaniu, jak się mówiło przed laty) zawdzięcza mu prakseologiczny fundament3, podobnie jak ekonomia fundament prakseologiczny zawdzięcza Ludwigowi von Misesowi-austriackiemu uczonemu. Obaj byli związani ze Lwowem: Mises tam się urodził, Kotarbiński tam studiował.

Prezentowane tu uwagi o pracy z dziećmi w szkole podstawowej składają się z dwóch części. W pierwszej odniosę się krytycznie do pracy Jana Zubelewicza: Filozofia wychowania. Aksjocentryzm i pajdo centryzm. Warszawa 2002. W drugiej części zaprezentuję własne przemyślenia na ten temat.

Filozofia dialogu M. Bubera przynosi ciekawą propozycję przezwyciężenia tradycyjnych trudności (wynikających z zagrożenia niedyskursywnością lub z redukcjonizmu), na jakie napotykał filozoficzny dyskurs o Bogu. Buber nie wyodrębnia poziomów dyskursu, stosownie do funkcji rozmaitych możliwych poziomów użycia rozumu (np. „teoretycznego”, „praktycznego”, „spekulatywnego” i in.). Podmiotem pytania o Boga czyni uczestnika relacji dialogicznej: osobę ludzką odwołującą się do podstawowego słowa „Ja-Ty”. W rezultacie u Bubera tradycyjny „Bóg filozofów” zostaje zastąpiony „Bogiem dialogu”. Nie może być on napotkany i opisany, lecz może być tylko spotkany. Niewydolność idei Boga jako abstraktu filozoficznego wynikała, zdaniem Bubera, z przeoczenia przez tradycję filozoficzną okoliczności, iż jakiekolwiek poznawcze zorientowanie się człowieka na Boga powinno być nie aktem formalno-abstrakcyjnym, gdyż zawsze powinno uwzględniać bez pośrednią relację Ja-Ty - tego, kto objawia i tego, kto odczytuje objawienie, jako skierowane do niego.